این روش سختی سنجی توسط استنلی راکول در سال ۱۹۱۹ معرفی گردید. این یک روش رایج برای اندازه‌گیری سختی است که در استاندارد ASTM E-18 مشخص شده‌است. سختی سنجی به روش راکول شامل فرورفتن مخروط الماسی در جسم است. به دلیل تنوع فرورونده‌ها، معیارهای مختلفی برای این روش وجود دارد. نکته بسیار مهم این روش حذف نیروی فرورونده قبل از خواندن سختی جسم است؛ زیرا سختی مقاومت جسم در برابر تغییر شکل پلاستیک است و تغییر شکل الاستیک اهمیتی ندارد.
حال سؤال این است که چگونه از تماس فرورنده با جسم مطمئن شویم؟ برای این کار نیروی جزیی را روی فرورنده اعمال می‌کنیم. پس روش سختی سنجی راکول بدین ترتیب است که ابتدا نمونه با فرورونده در تماس قرار می‌گیرد تا نیروی کلی به مدت ۴ تا ۷ ثانیه اعمال شود. سپس نیروی جزیی اعمال و نیروی کلی حذف می‌شود تا بتوان عدد سختی راکول را از صفحه نمایش خواند. عدد سختی راکول کاملاً متناسب با عمق اثر فرورونده است. هر چه قدر عمق اثر بزرگتر باشد، ماده نرمتر؛ و هر چه قدر عمق اثر کوچک‌تر باشد جسم سخت تر است.
سختی سنجی راکول سه نوع است:
A : بار ۶۰ کیلوگرم اعمال می‌شود
B: بار ۱۰۰ کیلوگرم اعمال می‌شود.
C : بار ۱۵۰ کیلوگرم اعمال می‌شود.
روش کار بدین صورت است که ایندنتور وارد نمونه شده تا نیروی مشخصی به نمونه اعمال شود. بعد بار اصلی را برداشته می‌شود تا سختی راکول از خوانده شود. عدد بزرگ روی صفحه به معنای عمق زیاد فرورفتگی و سختی کم (نرمی زیاد) است.
مزایای روش سختی سنجی راکول
- سرعت بیشت
- عدم امکان خطای اپراتور
- کوچک بودن نقطه اثر
